Κάθε δάνειο που συνάπτει μία κυβέρνηση συνεπάγεται και ένα φόρο που θα πρέπει να πληρωθεί στο μέλλον. Δηλαδή κάθε δάνειο είναι ένα βάρος για μέλλον και τις επόμενες γενεές. Είναι ακριβώς αυτό που βλέπουμε σήμερα ξεκάθαρα στη χώρα μας. Επιπλέον γνωρίζουμε ότι τα χρήματα που προέρχονται από τον δανισμό της εκάστοτε κυβέρνησης είναι πολύ εύκολο να σπαταληθούν με διάφορους τρόπους και ακόμα χειρότερα να γεννήσουν επιπλέον και διαφθορά. Σε αντιδιαστολή με το δανισμό, τα χρήματα που προέρχονται από τους φόρους έχουν πολιτικό κόστος και η σπατάλη τους δικαιολογείται πολύ δυσκολότερα.

Η δυνατότητα κάθε κυβέρνησης να φορτώνει τους πολίτες με χρέος, ή ανάλογα με τους όρους του δανισμού ακόμη και τις επόμενες γενεές με χρέος, είναι μάλλον απίθανο να μπορεί να υποστηριχθεί από την κοινή λογική και από την οικονομική σκέψη. Για αυτό έχουμε να προτείνουμε το αυτονόητο: Οι κυβερνήσεις που εκλέγονται με την ψήφο μας και έχουν συνήθως τετρετή θητεία, να μη δανίζονται και ξοδεύουν χρήματα πέρα από αυτά που εισπράτουν από τη φορολογική τους πολιτική.

Σήμερα σχεδόν όλες οι χώρες του κόσμου έχουν δημόσιο χρέος. Και όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όποιος χρωστά δεν είναι ελεύθερος, εκτός και αν έχει σκοπό να μην εκπληρώσει το χρέος του. Προτείνουμε λοιπόν το χρέος της χώρας να αποπληρωθεί με νέο χρήμα που θα εκδώσει η Ευρωπαϊκή Ένωση με τον όρο οι κυβερνήσεις μας να σταματήσουν να ζητούν δανεικά χρήματα. Η ΕΕ θα έχει τη δυνατότητα να ζητήσει την επιστροφή των χρημάτων που εξέδωσε για την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους, μόνο σε περίπτωση μη τήρηση της συμφωνίας για τον οριστικό τερματισμό του δανισμού της χώρας.

Για να αποφευχθούν τυχόν προβλήματα από την επιπλέον ρευστότητα που μπορεί να δημιουργηθεί από την έκδοση του νέου χρήματος, η ΕΕ και η ΕΚΤ έχουν την ευχέρεια να έχουν υπό έλεγχο την ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί στην αγορά, αυξάνοντας τα διαθέσιμα κεφάλαια που πρέπει να έχει κατατεθειμένα η κάθε τράπεζα της ευρωζώνης. Η παραπάνω οικονομική πολιτική θα έχει και ένα τουλάχιστον εξαιρετικά σημαντικό παράπλευρο όφελος: την μεγαλύτερη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος.